ภารกิจ... ภัยพิบัติ... และ มนุษย์ต่างดาว... เรื่องราวถ่ายทอดจากความฝัน

เรื่องราวต่อไปนี้ เป็นเพียงความฝันเท่านั้น ผู้เขียน (Eye) ต้องการถ่ายทอดเพื่อเป็นข้อคิด และสติเตือนใจแก่ท่านทั้งหลาย..

.. ขออนุโมทนาแด่ผู้ร่วมภารกิจทุกท่าน .. 





... ฉันกำลังยืนอยู่สถานที่แห่งหนึ่ง.. มันคือสันเขื่อน.. ผู้คนมากมายยืนอยู่บริเวณนั้น.. ใครบางคนยืนอยู่ข้างๆฉัน.. เบียร์.. เธอคือเพื่อน.. และผู้ร่วมภารกิจ

... เราต่างทอดสายตาออกไปเบื้องหน้า.. ภาพคลื่นใหญ่มหึมาอยู่ไกลสุดสายตา แต่ชัดเจนยิ่งนัก.. ฉันรู้สึก.. รู้สึกถึงความกลัวที่ผุดขึ้นมา.. เมื่อเพียงแค่รู้สึก.. ความกลัวก็ไม่มีอิทธิพลกับฉันแต่อย่างใด.. ผู้คนรอบข้าง.. ผู้ร่วมภารกิจ.. เรา.. ต่างไม่แสดงความกลัวแม้แต่น้อย..


... ในห้วงความคิด.. ฉันตระหนักดีว่า.. ถึงแม้จะกลัว.. แต่กายสังขารนี้.. ก็ยังคงต้องดำเนินภารกิจต่อไป..


... คลื่นมหึมานั้นใกล้เข้ามาทุกขณะ... ความคิด.. หลั่งไหลเข้ามา.. ฉันเพียงแค่ตั้งสติ และรับรู้.. “ลอยตามน้ำไป” 


... สายน้ำใกล้เข้ามาเกือบถึงตัว.. ทุกคนจับมือกัน... “พร้อมแล้วหรือยัง! พร้อมนะ!” ... ฉันตะโกนก้อง พร้อมกับตั้งสติ... ก่อนที่สายน้ำจะปะทะกับตัว เพียงไม่ถึงเสี้ยววินาที..



... ทุกสิ่งเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว.. สายน้ำเชี่ยวทำให้กลุ่มของเราแยกจากกัน.. ฉันลอยไปตามน้ำ.. รู้สึกได้ถึงมือข้างซ้ายซึ่งจับไว้แน่น.. ใครบางคนจับมือฉันอยู่ และมีอีกคนจับมือของผู้นั้นไว้.. ฉันรู้โดยหน้าที่.. ฉันคือผู้นำทาง...


... ฉันมองไม่เห็นเบียร์.. เธอแยกไปจุดอื่น.. ฉันไม่แปลกใจ.. ฉันรู้ดีว่า แม้เราจะเป็นเพื่อนสนิทกันแค่ไหน.. แต่เมื่อถึงเวลา ทุกคนต้องแยกย้ายไปตามงานของตน.. 




... เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีท่ามกลางสายน้ำ.. ฉันมองเห็นแพรไม้ไผ่ลำหนึ่ง.. ร่างเรืองแสง 3 ตน ศีรษะกลมขาวสว่าง.. อยู่บนแพรลำนั้น.. 

... มนุษย์ต่างดาวทั้ง 3 ตน ใกล้เข้ามาหาเรา..  เสียงของมนุษย์ต่างดาว ก้องดังเป็นเสมือนความคิดของฉัน.. “จับมือเราไว้” ... ฉันเอื้อมมือขวาไปจับมือของเขาตนหนึ่ง.. เขาตอบกลับมาเป็นความคิด.. “จับให้แน่นกว่านั้นอีก ! แน่นอีก !!” ... ฉันพยายามจับให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ และรู้สึกถึงอีกมือที่จับมือฉันไว้อย่างแน่นเช่นกัน...


... ในทันทีทันใดนั้น.. พวกเราทั้งหมดก็ไหลเชี่ยวตรงไปยังสายน้ำวนเชี่ยวกราด.. ฉันรู้โดยทันที.. มันคือประตูมิติ.. 

... ผ่านไปชั่วพริบตา.. ฉันก็มาปรากฏอีกสถานที่หนึ่ง.. ฉันมองไปรอบๆ.. มีเพียงผู้คน.. ที่นี่.. เป็นชายหาดที่สวยงามมาก.. ฉันมองท้องทะเลออกไปสุดสายตา.. ผืนน้ำไม่จรดท้องฟ้า.. แต่กลับเป็นผืนน้ำผืนเดียวสูงขึ้นไปจรดเพดานแผ่นน้ำที่เอื้อมไม่ถึง.. เสมือนเป็นอีกโลกหนึ่งที่อยู่ใต้ท้องทะเล.. 

... ฉันเกิดความสงสัย.. ฉันคิด.. เพื่อนของฉันไปอยู่ที่ไหนกัน?.. ฉันนึกถึงแอน..


... คำตอบ.. เป็นเสมือนดั่งความคิด.. ตอบคำถามนั้นว่า.. “แอนไปอยู่อีกเมืองหนึ่ง.. เป็นเมืองหนาว” ..




... จากนั้น.. ภาพเหตุการณ์ได้หายไปเสมือนฉากภาพยนตร์.. เปลี่ยนเป็นสถานที่ใหม่.. ฉากใหม่.. ณ ที่แห่งนี้.. ฉันไม่รู้จักใครเลย.. ที่นี่คือชายหาด.. มีต้นมะพร้าวมากมาย.. มีเปลนอนผูกไว้กับต้นมะพร้าว เป็นที่พักผ่อนสำหรับทุกๆคน..

... ฉันสงสัย.. ที่นี่ที่ไหน?.. และเหมือนเช่นเคย.. คำตอบซึ่งเป็นความคิดตอบว่า.. ที่นี่คือที่หลบภัย.. ฉันรู้สึกหายข้องใจ.. สบายใจอย่างที่สุด.. ฉันอยากพักผ่อน.. และหมดจากภาระหน้าที่ไปตลอดกาล.. ฉันจะพักที่นี่


... ด้วยความเหนื่อยล้า.. ฉันมองเห็นสะพานเล็กๆ.. ฉันค่อยๆเดินไปนั่ง.. หย่อนขาลงไปบนผืนน้ำ..

... ขณะนั้น.. ฉันรู้สึกใจหายขึ้นมา.. ฉันรับรู้.. ฉันรู้สึกได้.. ฉันจะไม่ได้เจอเพื่อนและคนที่รู้จักอีกแล้ว..

... และทันใดนั้น.. เงาจางๆของพระภิกษุรูปหนึ่ง.. ปรากฏอยู่เบื้องหน้าฉัน.. ท่านพุทธทาสภิกขุ.. 

เงานั้น ค่อยๆจางหายไป.. ฉันตื่นขึ้น..






ความฝันนี้.. ทำให้ฉันตระหนักมากขึ้น.. ถึงสิ่งที่ผู้ทรงภูมิปัญญาจากต่างดาวต้องการจะสื่อ และเน้นย้ำแก่ผู้ร่วมภารกิจอยู่เสมอ..


ในความฝัน.. มนุษย์ต่างดาวยื่นมือมาเพื่อช่วย.. และเน้นย้ำกับฉันว่า “จับให้แน่นกว่านั้นอีก ! แน่นอีก !!”

เปรียบเสมือนการเตือนสติ ให้เราต่างเร่งเพียรปฏิบัติ.. เพียรละวางจากตัวตน.. ตามแนวทางที่มนุษย์ต่างดาวได้มาชี้แนะ.. เสมือนกับมือที่ยื่นเข้ามาช่วย.. ให้เราเพียรเพื่อทำกิจให้สิ้นสุด เพื่อกลับไปสู่ธรรมชาติ.. เปรียบเสมือนดั่งแพรซึ่งทำมาจากไม้ไผ่.. จากธรรมชาติ.. นั่นเอง


.... และสถานที่สุดท้ายที่ปรากฏในฝัน.. เปรียบดั่งจุดมุ่งหมาย.. เป็นสถานที่หลบภัย คือ ภัยจากการยึดมั่นถือมั่น ภัยจากอุปาทานทั้งปวง.. เป็นสถานที่พักผ่อนอย่างแท้จริง...